"Özlem Geçmeden, Unutulmuyor Be Şair"...
Büyüyen bir yansımanın yalnızlaşması gibiyim şimdilerde. Ne yana dönsem uğultuyla çoğalan bir ses! Ellerin, sözlerin, her geçen gün biraz daha yabancı. Tüm ışıkları sönüyor kalbimin, sanırım bana bir hal oluyor...
Yokluğunun iki yakası bir araya gelmiyor be sevgili, her dönmek isteyişimde yine sen oluyor, yakıyor! Bi köpek gibi saklıyorum yaralarımı, sanırım bana bir hal oluyor!
Karanlık çökünce odama, indirip perdelerimi kendime örtünüyorum, bir kaçışa, bir gidişe sevdalanıyorum. Tüm sesleri silsemde kulaklarımdan, siyah gelip sevişiyor tüm beyazlığıyla, ben karşı koyamıyorum...
Desem ki unutmak mümkün aslında, yaşamdan vazgeçmek gibi pis bir korkuyla, en fazla yüreğin acır, akar hayat - acı- ve hüzün... Öyle bükme dudağını, öyle vazgeçme anı gibi bakma yüzüme, biz, aynı ateşin aşkıyız! Senden başka nereye çıkar yol, bi kanadı kırık halimle, buz tutmuş yüreğimle...
Ağlıyorum!
Saplanıyorsun gözlerime, batıyorsun. Aşkla yağmur yağıyor lakin, dilim senden sonra lal!
Sen mi ölüyorsun gözlerim de, yoksa ben mi can veriyorum, bilmiyorum...
Hani şair "yüreğime söylediğim en doğru yalansın" diyor ya. Öylesi işte...
Harika
YanıtlaSil